به سوزن بلند بیرون زده از زیر پوستش خیره می شوم. نیمی از ساعد او را پوشانده است و قطره های زردرنگی را به رگ او وارد می کند. درد سوزن در دست راست من می پیچد. گویی من جای او بر تخت اورژانس بیمارستان خوابیده ام. دو ساعتی بیشتر طول نخواهد کشید و قرار نیست مثل همه کورتون تراپی ها هر 12 ساعت یک سرم را تحمل کنیم. هم او و هم من تجربه «ام اس» را داشته و داریم؛ او برای دومین بار پلاسمافریز را تجربه می کند و من تازه نام این روش را شنیده ام. سرمایی اندک در استخوان های پاهایم می پیچد. پارچه ای روی پاهایش می کشم. می گوید دردی ندارد، اما من درد در استخوانم بیداد می کند. «درد یک پنجره را پنجره ها می فهمند/