خانم لیلی گلستان را به عنوان یک زن روشنفکر واقعی (نه ادا و اصولی) ایرانی، سال هاست که می شناسم. او هر موقع که لازم بوده از یک اثر هنری اینجایی، صادقانه و بی تکلف دفاع کرده و شناسنامه ادبی و فرهنگی و سابقه آمیخته با ذوقش در زمینه ترجمه، عاملی بازدارنده در جهت ابراز این حس و شور و شوق شرقی نبوده است. به هر حال، فرزند ابراهیم گلستان بودن و گالری داری در خیابان دروس و تشخص فرهنگی هنری می تواند وسوسه کننده و انتقال دهنده بخشی از آن تفرعن و جاه طلبی پدر باشد. اما لیلی خانم این گونه نبوده و نیست، سالیان متمادی در این آب و خاک مانده و بامردمانش زندگی کرده و در شادی ها و تلخکامی های شان شریک بوده و واکنش