«صدای قاتل های اعدامی تا زیرزمین زندان می آمد. از اولیای دم می خواستند بهشان فرصت بدهند یا از خونشان بگذرند، اما ناگهان صدای ضربه ای شنیده شد و لرزش التماس ها را قطع کرد. سرنوشت آنها در انتظار من هم بود. زمانی که مرتکب قتل شدم، فقط 15 سال داشتم و نمی دانستم قتل و قصاص چیست. همیشه فکر می کردم قاتل ها خیلی از من دور هستند، اما حالا فقط چند ساعت مانده بود تا مرا هم بالای دار بکشند. قرنطینه زندان، همانجا که اعدامی ها را قبل از اجرا نگه می دارند در زیرزمین است و چوبه دار درست بالای آن قرار دارد. من و یک زندانی دیگر در قرنطینه منتظر اعدام بودیم و صدای التماس ها را می شنیدیم. دم دمای صبح، زندانبان