زمانه علی(ع) توان درک و تحمل عظمت و بزرگی او را نداشت، چندان که چنان زخم های کاری بر جانش ریخت که اگر بر کوهی فراز فرود می آمد تاب نمی آورد و از هم می پاشید. علی(ع) آینه تمام نمای صفات الهی بود که عظمت خورشید و صلابت آسمان، پیش عظمت و بزرگی اش ناچیز می نمود. ابرمردی که نه کرانه ای بر بزرگی اش متصور است و نه می توان به ژرفای عظمتش راه یافت. سخن از علی(ع) سخن از مظهرالعجایبی است که مردان اندیشه نیز از درک آن عاجزند و چشم بشریت بدو خیره مانده است.صفات عالی انسانی او جلوه ای ملکوتی دارند و قدرش بر آدمیان مجهول است.در عظمت او همین قدر بس که دشمنان و مخالفانش نیز به فضل و کرمش اعتراف داشته و با جملات