اگر از بحث ارادتی که ما مسلمانان به امام علی(ع) داریم بگذریم، بی اغراق رفتار و منش او را می توان نمونه ای مثال زدنی در حکومت داری دانست. امام علی(ع) مردی بسیار شجاع، ازخودگذشته و عادل بود، آنچنان که از مجموع سجایا و مکارم اخلاقی ایشان می توان به عنوان الگویی برای اداره امور کشورمان در روزگار معاصر بهره بگیریم. شیوه زمامداری امام علی(ع)، الگویی درخشان برای همه تاریخ بشریت به شمار می آید که تنها به مسلمانان تعلق ندارد. از همین رو در جهان امروز که متاسفانه شاهد گسترش رفتارهای خشونت طلبانه در بخش های مختلف جهان هستیم باید به سراغ بازنشر و حتی معاصرسازی اندیشه های بزرگانی همچون امام علی(ع) برویم. شیوه زمامداری امام علی(ع) کاملا عدالت محور بود، در همین رابطه هم سفارش های بسیاری به کارگزاران خود می کرد تا مبادا عدالت در جایی یا با رفتاری خدشه دار شود. ایشان حتی در رفتار با دشمنان هم بر اساس آموزه های انسانی رفتار می کرد و اعتقاد بسیاری به لزوم حفظ کرامت انسان ها داشت. رفتار امام علی(ع) در جایگاه خلیفه مسلمین با ایتام، زنان بی سرپرست و در یک کلام با همه مردم بسیار مثال زدنی بود و می توان از آن به عنوان الگویی برای کشورداری دولتمردان استفاده کرد. با این همه دیدیم که طی یک دهه گذشته در برخی از دولت ها، چه رفتاری با مردم و حتی بیت المال شد؛ مردم خس و خاشاک نامیده شدند و از همه مهم تر کسی پاسخگوی خواسته های آنان نبود. یکی دیگر از مهم ترین نکاتی که می توان درباره ایشان گفت، اعتقاد و احترام ویژه ای بود که برای رای و خواست مردم قائل بود. به وضوح می بینیم که با وجود صحبت های پیامبر در ماجرای غدیرخم و معرفی حضرت علی به عنوان جانشین وی، امام علی(ع) تا وقتی که مردم نمی خواهند زمام عموم را در دست نمی گیرد و منتظر می ماند تا همه مردم از او برای زمامداری دعوت کنند.