یکی از شروطی که امام علی علیه السلام برای پیشوا و رئیس ذکر فرموده است داشتن سعه صدر است.

سعه صدر یعنی سینه وسیعی که بتواند آرای گوناگون را بشنود و آنها را تحمل کند و رخدادهای مختلف را ببیند و برای هر یک چاره اندیشی کند. امام علی علیه السلام در حکمت 179 نهج البلاغه می فرماید: آله الرئاسه سعه الصدر. ابزار ریاست داشتن سعه صدر است.

این سعه صدر همان چیزی است که موسی علیه السلام در آغاز نبوتش از خدا درخواست کرد و گفت: رب اشرح لی صدری و یسر لی امری.

این سعه صدر همان چیزی است که پیامبر اکرم (ص) وقتی نامش پرآوازه شد از آن برخوردار بود و خداوند بواسطه اعطای آن به پیامبر بر وی منت نهاد و گفت:«الم نشرح لک صدرک و وزعنا عنک وزرک و رفعنا لک ذکرک» از مظاهر گویای شرح صدر پیامبر اکرم عفو عمومی مردم در روز فتح مکه بود. او مردمی را که انواع ستم را بر او روا داشته بودند مورد عفو و رحمت قرار داد و بدون آنکه قطره خونی ریخته شود همه بخشیده شدند.

و از مظاهر سعه صدر امام علی علیه السلام منشور حکومتی اوست که در آن می خوانیم: ای مالک از صمیم دل بر آحاد ملت مصر رافت و رحمت آور، زیرا آنان از دو صنف بیرون نیستند یا برادران ایمانی توهستند یا همتایان تو در آفرینش؛ امروزه نیز رئیسان و حاکمان مسلمان باید به پیامبر اکرم و علی مرتضی تاسی کنند و با سعه صدر و رحمت، آحاد ملت اعم از مسلمان و غیرمسلمان و طرفداران این حزب و آن گروه را مخدومان خود بدانند و به آنان از جان و دل خدمت کنند.