علی بن ابی طالب(ع) از طلوع بامداد اسلام تاکنون، همیشه شخصیتی ستودنی بوده است حتی توسط دشمنانی که با وی جنگیدند. او امام اول شیعیان و خلیفه چهارم پس از پیامبر(ص) است بنابراین حتی در زمانی که جهان شرق تحت تسلط خلفای اموی و عباسی، با شیعیان به عنوان قدرترین اپوزیسیون فکری-مذهبی در نبردی دائمی بود باز شاعران غیر شیعی، علی(ع) را می ستودند و پرده خوانی جنگ های صدر اسلام وی و ستایش پهلوانی های وی رواج فراوان داشت در کوچه و بازار؛ همچنین وی، به دلیل بدل شدن به مظهر «عدالت» -در بخش اعظم تاریخ تمدن انسانی- نه تنها توسط شاعران شیعی یا اهل تسنن که توسط «اهل کتاب» نیز -مخصوصا پیروان مسیح(ع)- پی در پی ستوده