«وقتی عجله داری نیا داروخانه!». کیفم را روی شانه ام جابه جا می کنم. کلافه به صورت آرام دکتر داروخانه خیره می شوم؛ حق با اوست. من زیادی بی تابم و زمان برای من تنگ. در محیط سفیدرنگ و خنک ایستاده است و جعبه های قرص ها را دانه دانه جابه جا می کند. به شیشه مقابلش تکیه می دهم و در رنگ های جعبه های شیرخشک غرق می شوم؛ در آرزوهای بربادرفته. به روزهای خوش می رسم؛ روزهایی بدون وقت دکتر و داروخانه؛ روزهایی با عصرهایی فراخ و یله برای قدم زدن، گشتن و رهابودن. سرم را بالا می گیرم و باد خنک کولر را می بلعم. چشم های بی جانش در خاطرم زنده می شود. تیرماه پنج سال پیش، پیش از من در صف داروخانه 13 آبان ایستاده بود؛