بعد نماز صبح زنگ هتل به صدا درآمد. نه این جوریا. متصل. دنبال هم. عادله فکر کرد خواب می بیند. نه مشتی نونی بود با چرخ و ینگه جانونی. نه وقت شیری بود با دله شیر کنار موتور پت پتی ش که وقتی می آمد دود می آورد. انگشت بردار هم نبود. تازه چای دم کرده بود. زیر کتری را کم کرد. بالاخره صدایش را بالا برد «اوووی. سر آورده ی. اینجا هتله! هتله!» بدو رفت در را باز کند. هرچه سعی کرد بفهمد کیست، تاریک وروشن بود. نه ماشین بود که ایستاده باشد و تاریکی اندازه ماشین باشد نه موتور. «آدمس! آیا کی س؟ کی باید باشد این موقع؟ نه آقا مهدیم نیست» آقا تونی اگر صبح زود می آمد و در بسته بود و کلیدش در را باز نمی کرد این جور زنگ نمی زد و وقتی زنگ می زد این طور بود «دینگ. دینگ» آقا مهدی سه تایی بود «دینگ دینگ دینگ»