بازی ناامیدکننده تیم ملی والیبال ایران در هفته سوم لیگ جهانی نشان داد که فدراسیون والیبال راهی سخت برای حضور در جمع بهترین ها دارد. یک تیم با برنامه های شکست خورده. تیمی با ستاره هایی که صورت شان هیچ نشانی از انگیزه، اشتیاق و پیروزی خواهی نداشت. گویی آنها شکست را پیش از بازی پذیرفته بودند تا بدون تلاشی مضاعف، بدون صرف انرژی بیشتر و بی اشتیاق برای پیروزی از زمین بیرون بیایند. بازیکنانی که گویی اعتمادبنفس شان را از دست داده بودند و به معنای واقعی کلمه «تیم» نبودند. تیم ملی والیبال ایران و فوتبال ایران تفاوت هایی اساسی با هم دارند. کی روش از مجموعه بازیکنانش، تیم ساخته است. هیچ کدام از بازیکنانش، صاحب پیراهن تیم ملی نیستند بلکه فقط درصورت شایستگی، صلاحیت پوشیدن پیراهن تیم ملی را پیدا می کنند. کی روش پا را فراتر گذاشته و حتی ادعا کرده که تنها رقیب تیم ملی فوتبال ایران در آسیا، بازیکنان نیمکت نشین ایران هستند: مردانی باانگیزه تمام ناشدنی. گویی هر بازیکن، یک «محمد جواد معنوی نژاد» در والیبال است. تمام نشدنی، کوه انگیزه و اشتیاق وصف ناشدنی برای پیروز شدن. کی روش حالا مجموعه بازیکنانی در زمین و روی نیمکت با همین مختصات دارد. برای همین می برد و شکست نمی خورد. برای همین سال ها از حضورش می گذرد و هنوز بازیکنانش برای پیروز شدن عطش دارند. برای همین افتخار را به هواداران هم تزریق می کند و از گروهش زودتر از بسیاری تیم ها صعود می کند. مدل مدیریتی کی روش را به ورزش تعمیم دهیم.