سال 1333/1954، دانشجوی 27 ساله دانشگاه پرینستون به نام هیو اورت سوم، مشغول وقت گذراندن کنار دوستانش و صحبت با آنها درباره فیزیک بود که ناگهان فکری به ذهنش خطور کرد؛ فکری که یکی از مشکلات مکانیک کوانتومی را حل می کرد. مکانیک کوانتومی مبحثی در فیزیک است که به رفتار جهان در مقیاس میکروسکوپی و ذره بینی می پردازد. در نظریه کوانتومی، ذره ای بنیادی مانند الکترون فقط در یک حالت قرار ندارد، بلکه انواع سرعت ها، مکان ها و جهت گیری ها را دارد، اما در ابعاد ماکروسکوپی و بزرگ که مقیاس تجربه های روزمره ما و با چشم قابل مشاهده است، به نظر می رسد اجسام در هر زمان فقط می توانند در یک حالت قرار داشته باشند. سوال این جاست که دنیای بزرگ مقیاس ما چگونه از این حالت های مختلف میکروسکوپی منتج می شود؟