روزی که کارلوس کی روش به فوتبال ما آمد، فوتبال مانند محتضری بود که نفس های آخرش را می کشد. تا سطح تیم های درجه 2 آسیا پایین آمده بودیم و وضعیت خوبی نداشتیم؛ بنابراین کی روش تیم ملی را ویران کرد و از نو ساخت.

روزهایی را به یاد می آوریم که با مصدومیت تنها یکی از بازیکنان اصلی تیم، تمام جامعه فوتبال عزا می گرفت و حالا تیم ملی در اختیار هیچ باندی نیست و هیچ بازیکنی نمی تواند برای تیم ملی ناز کند چون می داند که چند بازیکن خوب منتظر ورود به تیم ملی هستند. کی روش تیم ملی را جوان و یکدست کرده و ضمنا یک پیام بزرگ هم به فوتبال ایران داده. برای ورود به تیم ملی باید به یکی از لیگ های اروپایی بروید تا اصول فوتبال حرفه ای را در باشگاهی اروپایی بیاموزید.

ورود علی کریمی و میلاد محمدی به ترکیب تیم ملی در جریان چنین پروسه ای اتفاق افتاد. شاید در روزهای اول حضور کی روش، این تاکید را نگاه از بالا به پایین او به فوتبال ما تعبیر می کردند؛ اما حالا همه می دانند که لیگ ما مجبور است سطح فنی و کیفی خود را ارتقا دهد تا دیده شود. سطحی که اکنون از آن برخوردار نیست. حالا بازیکنان فوتبال ایران به تقلا افتاده اند تا هر طور شده لژیونر شوند تا راه رسیدن به تیم ملی نزدیک شود. کاش همان طور که بعد از سال ها مقاومت، به لباسی در شان تیم ملی تن دادیم و با یک برند باکیفیت قرارداد بستیم، معنای این تاکید کی روش را هم دریابیم و فوتبال را از این وضعیت عجیب با این تیم های بدهکار خارج کنیم.