لبخند روی لب هایم خشک می شود. لکه ای روی برگه سفیدرنگی در دستم می بینم. چیزی نمی شنوم. نمی توانم نوشته های آن را بخوانم. شک و ترس هم زمان به وجودم حمله می کنند. با سرعت به میز نگاه می کنم، به زمین، به دیوار، به کتابخانه و به هر جایی که این لکه نباشد و به من هشدار حمله و فشار را ندهد. همه جا هست. دست راستم از آرنج تا نوک انگشتان بی حس می شود. دست چپم ناخودآگاه آن را می گیرد و انگشتانم به دنبال حسی در دست راست حرکت می کنند. درست، مثل حرکت ناخودآگاه پلک ها در برابر یک حشره مهاجم، دست چپم به واکنش مشغول می شود. تاب ندارم. سرم را روی میز می گذارم تا شاید وقتی چشمانم را باز کنم، اثری از لکه نباشد.