1 «هنگامی که خلق اراده می کند، سرنوشت باید به او بگوید چشم. شب های تاریک باید رخت بربندد و زنجیرها باید از هم بگسلد.» این را حتما شنیده اید. عبارت معروفی که «جمیله بوپاشا» از مبارزان زن انقلاب الجزایر گفت، آن زمان که در نبرد با فرانسوی ها برای استقلال، در کنار احمد بن بلا، یوسف بن خده، هواری بومدین، شاذلی بن جدید و عبدالعزیز بوتفلیقه مبارزه می کرد. سرزمینی که اگرچه از سال 1836 میلادی تحت سلطه و سیطره فرانسه درآمد اما برای آزادی اش، چیزی در حدود یک میلیون تن جان باختند تا آنجا که الجزایر به «ارض میلیون شهید» مشهور شد. نقطه آغاز مبارزه را «فرحات عباس» با تشکیل جریان مخفی جبهه آزادیبخش میهنی در سال 1954 گذاشت و هشت سال به طول انجامید. سرانجام اما قطار انقلاب، با رفراندوم و رای مثبت 90 درصد مردم در سوم جولای 1962 به مقصد رسید و الجزایر استقلال خود را کسب کرد و نظام سوسیالیستی حاکم شد.

2 وقتی نظام سیاسی یک کشور دیگرگون می شود، نه فقط هیات حاکمه که حتی فرهنگ نیز بی نصیب نمی ماند. فارغ از دیدگاه های بعضا مخالف «آلبر کامو»، اما مهم ترین نمودهای انقلاب الجزایر در ادبیات و روزنامه نگاری را می توان در نوشته های او یافت. در سینما اما 4 سال پس از استقلال، فیلم «نبرد الجزیره» (The Battle of Algiers) بود که کارگردان ایتالیایی؛ گیلبرتو پونته کوروو ساخت. اثری که نمایش آن تا 5 سال در فرانسه ممنوع بود. اگرچه شاید سینمای الجزایر را نتوان صاحب نام و منزلتی قابل توجه در سینمای امروز جهان دانست اما همان فیلم هم تاثیر بسیاری در دوران خود گذاشت.

3 قرار است به مناسبت پنجاه و پنجمین سالگرد استقلال الجزایر، از امروز تا چهارشنبه، هر روز ساعت 17، سه فیلم از سینمای الجزایر در سینما تک موزه هنرهای معاصر تهران واقع در خیابان کارگر شمالی، جنب پارک لاله به نمایش درآید؛ امروز «نبرد الجزیره»، سه شنبه «چاه» به کارگردانی لطفی بوشوشی، محصول سال 2015 و چهارشنبه «فانوس دریایی» به کارگردانی بلقاسم حجاج، محصول سال 2007 به همراه فیلم مستندی با عنوان «برفراز الجزایر» به کارگردانی یان آرتوس – برتران در سه قسمت، اول هر فیلم به نمایش در می آید. این اثر، نخستین فیلم مستندی است که کشور الجزایر را از نمای بالا به تصویر کشیده است.