نیم نگاه

اسرای عراقی همه کماندو بودند، قوی هیکل و ورزیده. هیکل ما چهار نفر روی هم به اندازه یکی از آنها بود

شرایط بغرنجی بود. چهار نفر بودیم با یک تفنگ سالم و چند فشنگ که دویست کماندوی قبراق اما ترس خورده عراقی را عقب می بردیم

هرچقدر که از خط دورتر می شدیم هم عراقی ها دل و جرات پیدا می کردند و جسورتر می شدند و هم دلهره ما بیشتر می شد. پیش خودم فکر می کردم اگر به ما حمله کنند کارمان تمام است. قدری که رفتیم از انتهای صف سر و صدایی شنیدم. برگشتم و صحنه عجیب و خنده داری دیدم. حسین مثنوی با سنگ و کلوخ به جان اسرا افتاده و آنها را می زد. به طرفش دویدم و پرسیدم چرا از سلاحش استفاده نمی کند. گفت که کار نمی کند و عراقی ها هم ظاهرا فهمیده اند