حتما شما هم تابه حال چنین جملاتی را بارها شنیده اید؛ «با افتخار اعلام می کنیم که با عقد این قرارداد، زمینه برای ورود فلان تکنولوژی به کشور فراهم شد» یا «در قرارداد جدید، شرکت خارجی مجری پروژه موظف است، دانش فنی ساخت را نیز به متخصصین ایرانی انتقال دهد، به این ترتیب ایران اسلامی در جمع چند کشور دارنده این فناوری قرار خواهد گرفت».

بی شک برخورداری کشور از فناوری های نوین، از اهمیت فوق العاده ای برخوردار است و قطعا به مصداق ضرب المثل معروف «چرخ را دوباره اختراع نکنیم»، تا جایی که امکان پذیر و مقرون به صرفه باشد، می توانیم به جای صرف هزینه های گزاف برای تحقیق و توسعه مجدد در موضوعات تکراری و تحقیق شده، از روش واردات فناوری های نوین و دانش فنی موجود بهره ببریم و این خود یک گام رو به جلوست. اما سوال این است که این راهبرد تا کی و تا کجا می تواند ادامه داشته باشد؟