چند سالی است که کارشناسان و اندیشمندان علوم اجتماعی، سیاسی، اقتصادی و حتی امنیتی، پس از تجربیات متعدد جهانی تفکرات یک سو نگر و نظام های انحصارطلب به این اصل مهم بوم شناختی ایمان آورده اند که «پایداری هر سیستم، با تنوع اجزای آن رابطه مستقیم دارد.»

با همین نگاه کلان، اندیشه ورزان محیط زیست نیز مشارکت خردمندان سایر علوم را در چاره اندیشی برای حل چالش های محیط زیستی ضروری می دانند. مدیریت جهانی شده امروزی، لزوما از خط کشی های قراردادی پیروی نمی کند و گاهی به سیاست های کوتاه مدت دولت ها نیز وقعی نمی گذارد، همان گونه که طبیعت نیز سرنوشت همه اجزای زنده و غیرزنده را با هم رقم می زند و به اعتبار گیاه و جانور و انسان بودن موجودات، قواعد و مقررات خود را نقض نمی کند.