پیدا و ناپیدا به عروسک هایی می مانند با چشم های عقیق و کالبدی لطیف، جانی ضعیف که گویی زمانه اجازه خندیدن به آنها نداده و هنوز لبخند روی لبانشان شکوفه نکرده. خنده هاشان را از بقیه می دزدند، دوست دارند مثل بقیه آرزوهایشان را با صدایی بلند به دیگران بگویند، رویای معلم و دکتر و مهندس شدنشان را؛ اما سال هاست رویاهای رنگی شان از ترس تمسخر دیگران به خاکستری دل مرده بدل شده است. از فرزندان این سرزمین می گویم که دست روزگار به چهره معصومشان چنگ زده؛ عارضه مادرزادی «شکاف لب» و «شکاف کام» سال هاست خنده را بیرحمانه از آنها گرفته و حالا با آمدن تیم داوطلب جراحان پلاستیک مناطق محروم انگار زندگی می خواهد روی دیگر سکه را به آنها نشان دهد.