پریناز (مادر آتنا) دست به شکمش می کشد و می گوید: «خدا آتنا را بعد از 6 سال چشم انتظاری به ما داد. صدای دست و پا زدنش را توی شکمم که می شنیدم اشک در چشم هایم جمع می شد. وقتی به دنیا آمد و توی بغلم گذاشتند صدای نفس هایش دیوانه ام می کرد. آن روز سه تایی من و بهنام (پدر آتنا) و آتنا راه بیمارستان تا خانه را پرواز می کردیم. آتنا درمان تمام دردهایی بود که در زندگی ام کشیده بودم. حالت چشم هایش مثل خودم بود.» هق هق می زند. اشک ها یکی بعد از دیگری باشتاب راه چشم های پریناز را پی می گیرند و به موهایش می ریزد. بی حال و بی جان گوشه ایوان فرش شده حیاط خانه، پدری خوابیده و سوزن سرمی که آن را با میخ به دیوار آهنی چسبانده اند، میان رگ هایش است.