کاش هنوز محمد نوری شهرمان زنده بود و با صدای گرم و جادویی اش در سوگ نابغه ترین مریم تهران و مریم ایران و جهان و برای تسلای دل های غمین که در بهت و حیرت، خبر پر کشیدن «مریم میرزاخانی» را شنیدند، نغمه حزن آلود «جان مریم چشماتو واکن...» را سر می داد. آن گاه همه با هم همراه استاد همصدا گشته از اعماق وجود فریاد برمی آوردیم «منو صدا کن...آی نازنین مریم...» تا شاید در پژواک این ترانه جانسوز، مریم نابغه این سرزمین چشم هایش را باز کند و «به یاد اون روزها» که نام ایران را بر بام علم ریاضی دنیا به اهتزاز درآورد، حیرت و سرگشتگی مردمان در فراقش را به شادمانی و تحسین و غرور بدل نماید...