مرگ پایان کبوتر نیست! هر روز و شب، میلیون ها آدمی زاده، هم زمان، زاده می شوند و می میرند؛ امری بس طبیعی و بی شک گریزناپذیر! در خیل این زایش و مرگ، بسیاری می زیند و سرخوشانه می میرند، بسیاری اما، نیز، می زیند، اما نمی میرند! اینان «جاودانگان» هستی اند؛ از خیل نامیرایان مقدس؛ همان ها که در فرهنگ و اساطیر ایران باستان «امشاسپندان» [نامیرایان سپند (مقدس)] شمرده می شوند و هر یک بخشی از نیکی های جهان را بر دوش می کشند و سخاوتمندانه نثار ما «آدمی زادگان» می کنند تا مگر با بهره گیری هوشیارانه از آنها، بالقوه های «انسان»مان را به منصه بالفعل شدن «انسان»مان رهنمود شوند. نیک حادثه اینکه، نیمی از این نامیرایان