خمار و خمیر بود، اما تنبک از دستش نمی افتاد و ریتم آهنگی را که می خواند ول نمی کرد. صدای محزونی هم داشت و کلمات را درست و سرضرب می گفت. آهنگش یکی از همان آهنگ های کوچه بازاری بود که ترجیع بند آن چنین است «بهشون بگین که اینجا یه نفر همیشه مسته/ یه نفر همیشه تنها سر این کوچه نشسته» و واقعا این بیت وصف حال خودش بود. وقتی که آهنگ خواندنش در اتوبوس تمام شد، جز دو نفر از آن انبوه خسته و عرق کرده چپیده در بی آرتی، کسی برایش دست به جیب نشد؛ آن دو نفر هم یکی هزار تومان و یکی دیگر، یک 500 تومانی پاره را هدیه کرد. این بود که تنبکش را زیر بغل محکم کرد و رو به مسافران با صدایی خمار و بی رمق گفت: «آقایون،