قبل از انقلاب اسلامی و نیز در دهه های شصت و هفتاد، بسیاری از جوانان، یک هدف شغلی مهم در زندگی داشتند: استخدام دولت و سازمان های دولتی شدن. آرزوی شان این بود که از بیمه، مزایا و حقوقی ثابت بهره مند شوند و با داشتن آن شغل، احساس آرامش، امنیت شغلی، تشخص و شانیت اجتماعی پیدا کنند.

بلندپروازانه ترین آرزوی یک جوان، این بود که در مناصب رسمی دولتی و حکومتی، ارتقا درجه و رتبه پیدا کند. افراد، شان اجتماعی خود را گره خورده با سمت می دیدند. هرچه بیشتر می توانستند به مرکزیت قدرت نزدیک شوند، گویی انسان برتری محسوب می شدند. این ایام، انگار هنوز برخی از جوانان دیروز و میانسالان امروز، هنوز در همان حال