کشتی گیله مردی از ورزش های باستانی گیلان است که سابقه این کشتی به قرن چهارم هجری بر می گردد. این ورزش در دی سال 1390 در فهرست آثار معنوی ایران به ثبت رسیده. کشتی گیران این نوع کشتی غالبا به صورت گروهی وارد میدان می شوند و معمولا هر گروهی یک بزرگ تر یا میداندار دارد که آماده برگزاری آیین نیایش می شوند. در مسابقات بزرگ، تیم هر روستا تابع سلسله مراتب سفت و سختی بین پهلوانان و تازه واردان و در مرتبه بعد بین پهلوانان است. هیچ رده بندی، وزن و محدودیت زمانی برای نبردها وجود ندارد ولی کشتی گیران می توانند اگر نبرد به طول انجامید، از داور درخواست توقف و استراحت کنند و برای پیروزی در این کشتی ورزشکار باید با استفاده از دست، مشت و پا (لگد زدن ممنوع است)، حریف را مجبور به لمس زمین کند. «سیبیل توکی، پسا لنگ، تک مشت، سر جیگیر، سرفوشان، دس به لنگ، دس به چکره، ران پوشی» از جمله فنون کشتی گیله مردی هستند.