هنوز شعر «پریا» در سرش می چرخد: شعری که با آن بزرگ شده. مرد بازیگر عادت داشت هر شب این شعر را برای پسرش بخواند. تمام شب های کودکی پسر با «پریا» آمیخته است. صدای پدر مثل آبشار جاری می شد در گوش هایش و او آرام آرام به خواب می رفت. گویی بازی زمان است و نمی دانم در این بازی، او از گذشته به حال آمده یا من به گذشته سفر کرده ام که انگار جوانی او رو به روی من نشسته است. پوریا شکیبایی به طرز شگفت انگیزی شبیه پدرش است و حالا این مرد جوان روبه روی ما است تا گپ و گفتی داشته باشیم درباره پدرش: خسرو شکیبایی. شکیبایی فقط بازیگری تماشایی نبود، او عاشق شعر بود و با صدای جادویی اش که هدیه ای خداوندی بود، شعرهای زیادی را برای مان دکلمه کرد از سهراب و فروغ تا سیدعلی صالحی و محمدرضا عبدالملکیان و خلوت نوجوانی ما را آهنگین ساخت.