در بخش قبل اشاره شد که زمان لازم برای افزایش چشمگیر قابلیت های نظامی در حوزه های حساس (برای مثال حوزه های دریایی، هوایی و فضایی) در سال ها و شاید دهه ها- نه ماه ها- قابل اندازه گیری است. همچنین گفته شد که ایالات متحده از گزینه اتکا به متحدان منطقه ای برای افزایش قابلیت های خود و جابه جایی تجهیزات نظامی از مناطق دیگر برخوردار است؛ درحالی که چین چنین گزینه ای ندارد. با این حال، متحدان آمریکا در غیاب افزایش قابل توجه در ادراک تهدید، بسیار بعید است که در جست وجوی ظرفیت های مضاعف برآیند یا اینکه ریسک انتقال منابع مکفی از سایر کاربردهای داخلی یا مناطق حیاتی جهان را (ازجمله اروپا یا خاورمیانه) بپذیرند تا برتری بلندمدت آمریکا در غرب پاسیفیک را تضمین کند.