وقتی اواسط همین ماه برای عیادت سراغ حاج حبیب رفتیم، سخت بود تصور کنیم بیمار نحیف تخت 18 اتاق 1084 بیمارستان همان حبیب الله کاسه ساز تنومند و قبراق، تهیه کننده متعهد و دغدغه مند تلویزیون و سینماست. اما آن چیزی که به ما حاج حبیب بودن را یادآوری می کرد، لبخندهای آشنای او بود که همچنان نشانی از خنده های مهربان و دوست داشتنی این مرد داشت. لبخندهایی از سر باور و ایمان که به خانواده، همکاران و دوستدارانش امید می داد و آنها را چشم انتظار معجزه ای برای ماندن او نگاه می داشت، هرچند حالا به نظر می رسد آن لبخندها بیش از آن که خطاب به ما باشد، ماحصل توجه ویژه حضرت دوست بود و حاج حبیب در پس همه آن دردها و رنج های جانکاه بیماری، شوق رفتن داشت.