در چندروز آینده؛ کابینه دوازدهم ازسوی رئیس جمهور منتخب به مجلس شورای اسلامی معرفی می شود. حق انتخاب همکاران همیشه برای هر رئیس جمهوری محفوظ است، اما بهتر است آقای دکتر روحانی به عنوان رئیس جمهور منتخب، در انتخاب وزرا رای 24 میلیون نفری که حامی ایشان بودند را مدنظر قرار دهند. بدون شک یکی از مطالبات رای دهندگان به دکتر روحانی، حضور متخصصان خوش نام و توانمند در دولت دوازدهم است. در این بین شایعاتی مبنی بر تلاش جمعی از مدیران سوخته برای رسیدن به مناصب قدرت در ورزش به گوش می رسد؛ اسم هایی که با تابلوی «حضور در کمیته ورزش ستاد دکتر روحانی» به قدرت رسیدن در سطوح مختلف مدیریت ورزش را حق خود می دانند، درصورتی که پیشینه آنها و توانمندی شان هیچ گونه هم خوانی ای با عبارت «مدیر کاربلد» ندارد، ضمن اینکه تجربیات آنها اکثرا منجر به شکست های بزرگ ملی شده است. این روزها سوال اصلی که در افکار عمومی مطرح می شود این است که در شرایط فعلی کشور، شاخص های انتخاب وزیر ورزش چیست؟ بدون شک با توجه به حساسیت هایی که در حوزه اقتصاد وجود دارد و نیز اولویت های سیاست گذاری برنامه های کلان کشور، «توانایی در خصوصی سازی» و «آگاهی از مباحث پایه اقتصادی» دو رکن اصلی انتخاب وزیر ورزش و جوانان آینده محسوب می شود. متاسفانه در سال های گذشته شاهد آن بوده ایم که مدیران ورزش، در امر جذب سرمایه اکثرا ناموفق بوده و چشم امیدشان به بودجه دولتی بوده است، درصورتی که ورزش امروزه در دنیا به عنوان یک «صنعت درآمدزا» تعریف می شود که می تواند جوابگوی هزینه های دیگر بخش ها نیز باشد. یکی از دلایل عمده ناتوانی در جذب سرمایه انسانی و مادی در ورزش «تصویر اجتماعی» نامطلوبی است که از مدیران ورزشی در سطح جامعه و سرمایه داران بخش خصوصی وجود دارد. این مسئله بسیار مهم؛ یعنی عدم مقبولیت اجتماعی برخی مدیران ورزشی، موجب می شود مسئله سرمایه گذاری در ورزش جذابیت های لازم را برای بخش خصوصی ایجاد نکند، ضمنا این ویژگی ارتباط مستقیمی با موفقیت در حوزه جوانان برای وزیر آینده دارد و در نتیجه دستاورد ارزشمندی محسوب می شود. در خاتمه برای جمع بندی شاخص های اصلی انتخاب وزیر ورزش و جوانان باید به چهار فاکتور تاثیرگذار و کلیدی که عبارت است از: تصویر اجتماعی مطلوب، آگاهی از مباحث اقتصادی نظیر خصوصی سازی، توانمندی در مدیریت اجرائی و تصمیم گیری قاطعانه تاکید کرد.