جرج گلن کامرون (George Glenn Cameron)، به عنوان صاحب نظر کم مانندی در زمینه مطالعات زبان ها و تاریخ شرق باستان و بویژه در زبان عیلامی شناخته می شد. او پس از رنخستینسون مجددا رونوشتی از کتیبه داریوش در بیستون تهیه کرد و نیز لوحه های گلی تخت جمشید را قرائت کرد. کتاب او با نام «ایران در سپیده دم تاریخ» که در سال 1936 منتشر شد هنوز مرجع عمده ای در تاریخ عیلام به شمار می آید. جرج گلن کامرون، تحصیلات دانشگاهی خود را در رشته زبان های شرقی در دانشگاه شیکاگو به پایان رساند و در سال 1932 درجه دکتری گرفت. مدتی در موسسه زبان های شرقی دانشگاه شیکاگو به تدریس اشتغال داشت. در سال 1948 شیکاگو را ترک کرد و بخش مطالعات شرقی را در دانشگاه میشیگان در آن آربر بنیان نهاد. کامرون سال 1939 در هیات حفاری اریک اشمیت در تخت جمشید به عنوان کتیبه شناس حضور داشت. در گزارش حفاری اشمیت، که در سه جلد منتشر شد، سهم بسزایی داشت، که از آن جمله ترجمه مجدد چند کتیبه مهم دوره هخامنشی بود. اثر ماندگار او «الواح خزانه تخت جمشید» در سال 1948 منتشر شد. این کتاب حاصل مطالعات جامع او درباره 114 لوح از 753 لوحی است که اشمیت در اکتشافات سال های 1938- 1936 به دست آورده بود و یکی از منابع مهم فارسی باستان و عیلامی و همچنین تاریخ امپراتوری هخامنشی در دوره حکومت داریوش اول و خشایارشا به شمار می رود. کامرون در سال 1949 نشان همایون را از دولت ایران دریافت کرد. در سال 1952 از سوی کاخ ماسکینگام موفق به دریافت درجه دکتری ادبیات شد. همچنین در سال 1974 از سوی دانشگاه تهران به او دکترای افتخاری اعطا شد. در سال 1972 به مناسبت شصت و هفتمین سال تولد ش، شماره ای از نشریه «انجمن شرق شناسی امریکا» به او اختصاص یافت. او در سال 1975 با درجه ممتاز بازنشسته شد. یک سال بعد، به همین مناسبت جشن نامه ای به همت همکارانش در دانشگاه میشیگان، در نشریه مطالعات شرق شناسی میشیگان به او تقدیم شد.