1.«سلفی گرفتن» هر روز ابعاد گسترده تری پیدا می کند. گاه سلفی «پرتره تنهایی» است و فردی که سلفی می گیرد، تنها خود را به نمایش می گذارد و گاه از خود فراتر رفته و «دیگری» موضوع اصلی آن می شود؛ «دیگری» ای که گاه یک اثر تاریخی، گاه مکانی خاص و گاه فرد دیگری است که می کوشیم با به نمایش درآوردن خود کنار او، تشخص یافته و خود را معرفی کنیم. سلفی ها را می توان از لحاظ روانشناختی و اسطوره شناختی به دو دسته تقسیم کرد؛ نخست، سلفی هایی که بیانگر «خودشیفتگی» یا نارسیسیسم هستند؛ دوم، سلفی هایی که «دگرشیفته» هستند و می خواهند خود را در کنار دیگری مطرح کنند. در حالت دوم، سلفی ها نقش «اکویی» پیدا می کنند. در اسطوره