آیا در حوزه سیاست که به نظر می رسد اخلاق در آن اعتبار چندانی ندارد و بنا به مصلحت می توان تمام حقیقت را نگفت، مفهومی به نام «انصاف» را می توان به کار برد؟ آیا می توان به یک مورد از مجموعه اقدامات گروهی از سیاست گذاران و دولت مردان که پس از پایان دولت عاجلشان برنامه ها و تصمیم گیری های شان پیامدهایی جز خسران برای کشور به بار نیاورده بود، نظری افکند و منصفانه اذعان کرد که شاید در یک مورد -فقط همین یک مورد- نمره قبولی می گیرند؟ مدیران دولت های نهم و دهم به گونه ای عمل کردند که دولت بعدی به درستی می گوید سال ها باید از میراث آنها آواربرداری کند. اما آیا به عملکرد همین گروه در حوزه زنان نیم نگاهی شده تا بتوان قضاوت منصفانه تری درباره آنان داشت؟ اولین وزیر زن در گسترده ترین و دشوارترین وزارتخانه در آن دولت منصوب شد و همین زن در اعتراض به اقدامات ناصحیح و در راستای مخالفت با دخالت های منصوب کننده خود استعفا داد. در همین دوران مرکز امور زنان ارتقای پایگاه یافت و تبدیل به معاونت امور زنان و خانواده شد که رئیس آن توانست به عنوان معاون رئیس جمهور در هیئت دولت حضور یابد. اگرچه، همه بر اساس اسناد و به تجربه دریافته ایم که سیاست های طراحی شده آن دوران، بیشتر در جهت خانه نشین کردن زنان و دورماندن زنان از عرصه عمومی پیش می رفته و براساس آمار ها تا اندازه ای هم در اجرائی کردن آن موفق عمل کردند. گفته شده دیدگاه های سنتی، عمده ترین دلیل انتخاب نکردن زنان برای مقام وزارت از سوی مسئولان دولت دوازدهم اعلام شده است (نقل قول ازخانم سیاوشی، نماینده محترم مجلس در سایت مهرخانه). پس مدیران دولت دهم چگونه توانستند در سایه همین دیدگاه، وزیر زن منصوب کنند؟ آیا نباید با رعایت انصاف، فقط در این مورد به آنها نمره قبولی داد؟