خالق این تصویر –هر که هست- لحظه ای به وسعت هزاران نوشته را بر جریده تاریخ ثبت کرده است؛ اسیری ایستاده در آستانه قربانگاه که همه آرامش دو جهان در جانش داد می زند یک طرف و صیادی که اضطراب دنیا و دوزخ در چهره اش بیداد می کند. مرد جلویی با اینکه می داند سر از تنش جدا می شود اما تبلور شجاعت و عظمت است و نامرد عقبی، با اینکه بر شکار خود غلبه دارد اما تجلی ترس و حقارت است. این یکی ایمان دارد که قطع سرش، وصل حقیقت به مردم و برای بیداری است و آن یکی، تمثال بیزاری است.

آنکه محکم ایستاده می دانسته که تا چند لحظه دیگر تبدیل به قلب روزگار می شود و آن دیگری، نمی دانم می داند یا نه اما رسوای زمانه است. حججی می دانست، آنجا که خونش ریخته شد، مسیر رهایی و روشنایی است و جلادش نمی داند که همانجایی که خون می ریزد و گردن می زند -دیر یا زود- مدفن تاریک او خواهد شد. حججی می دانست که مرگش، شهادتی است بر حقانیت راه مدافعان حرم که در حقیقت، مراقب حریم پاک انسانیت هستند. حججی، حجت زنده بودن راه حسین(ع) است و جلادش، وارث راه یزید.

در این تصویر، دو فرد به ظاهر نزدیک هم ایستاده اند اما هر یک نماینده یک جبهه در دنیای امروز است؛ یک طرف در این تصویر می دانست که سرش پرچم سرافرازی مجاهدت و مقاومت همه مظلومان عالم است و طرف دیگر، نماد تاریخ شرم آورهمه ظالمان.

آری! برخی تصاویر، بیش از هزاران ساعت سخنرانی و صدها جلد کتاب، سخن می گویند. درست مثل این عکس حججی، ایستاده در آستانه قربانگاه و آرامشی که لرزه بر اندام تاریخ می اندازد.