ما عادت کرده ایم در تنهایی و خلوت خود بیندیشیم و کار کنیم. این سفرها قبل از هرچیز نطفه ای است برای تولد دوستی ها و آشنایی با ذهنیت های متفاوت. بعد از آن باید به زعم خود با خلق آثارمان انسان را با طبیعت آشتی دهیم. پایه هایی را بزنیم تا برای نسل بعد میراثی فرهنگی به جا بگذاریم. ما از طریق رسانه ها از وضعیت کویر توران خبر داشتیم اما دیدن این وضعیت اسفبار از نزدیک موجب لمس و درک حقیقی می شود. در گشت زنی هایی که با محیطبانان در منطقه داشتیم به زحمت یک جنبنده می دیدیم و اگر غیر از این بود جای تعجب داشت. در کشورهای دیگر فرهنگ رفتار صحیح با حیوانات جا افتاده و حیوانات با انسان ها دوست هستند و احساس امنیت می کنند. او را موجودی متفکر و حیله گر نمی دانند که می خواهد برای تغذیه اش شکارشان کند. اما برای حفظ محیط زیست این سفرها و زحمات بسیاری که سازمان های محیط زیست می کشند کافی نیست، طبیعت نیاز به اتفاق ندارد بلکه این آرمان گرایی است که موجب پیشرفت جوامع می شود. ما به عنوان متخصص و متفکر بجز خلق می توانیم جرقه هایی را در ذهن دیگران و علی الخصوص محیطبانان روشن کنیم و نقشه بهتری بکشیم. نباید بیش از این وقت و استعدادها را تلف کرد. نقاش ها در اینگونه طرح ها کمترین سهم را دارند چرا که باید در یک قاب دریافت و جهان بینی خود و عصاره تمام جنبه های فضا را به گونه ای بیان کنند که مخاطب عام هم آن را درک کند. بهترین ابزار برای رفع این بحران ها فیلم است و انیمیشن برای آموزش به کودکان بسیار موثرتر خواهد بود.