محیط کویر هم مرا شگفت زده کرد و هم برایم ناآشنا بود. این نگاه، ناگهان مرا از فضاهای شهری کارهای خودم جدا کرد. همواره انسان ها در کارهای قبلی من دخیل بودند و حالا با حیواناتی مواجه شده بودم که به ظاهر از ما دور هستند اما در عین حال بسیار نزدیکند. برای همین میهمان ناخوانده ای به نقاشی من آمد: «یوز ایرانی». فضاهایی که پیش از این در کار من بیانگر سرعت و تکنولوژی بودند، تبدیل به قفسی برای این حیوان شدند، فضایی غریبه. بعد از اتمام کار متوجه شدم اتفاقا میهمان ناخوانده کارهای من این آهن آلات و ساختمان های دست ساز بشر است. فکر می کنم ما دچار یک سوءتفاهم شده ایم و باید بیشتر با طبیعت مراوده کنیم. اسم کار را هم سکوت گذاشتم، زیرا چیزی جز سکوت، در برابر این دوری از اصلمان، برای گفتن نداشتم. شاید این سکوت تلنگری باشد برای آشتی با طبیعت.