وقتی در شرایطی سخت تصمیم می گیری مطمئنا قدر آن را بیشتر خواهی دانست و این موجب می شود چیزهایی را پیدا کنی که در سفرها و شرایط معمولی نمی یابی. در آن منطقه همه چیز به آدم نزدیک بود، از حیات وحش تا کوه ها و آسمان و آدم ها، همه چیز بی واسطه و بی فاصله بود، مسیری وجود نداشت، از لحظه ای که چیزی را می خواستی آن را می دیدی. مدت هاست که در کار من واسطه آمده و فکر می کنم این سفر یکی از موجبات حذف این واسطه شود. در زندگی شهری مدام کارها را با قضاوت قبلی انجام می دهیم که همین جان همه فعالیت هایمان را گرفته. وقتی که بدون قضاوت کاری را شروع کنی طبیعت ظاهر می شود، این سفر اصرار کرد که این بی واسطگی را با صراحت بیشتری انجام دهم. اگر این صراحت و نبود فاصله و واسطه در جامعه ما نیز پیش رود جامعه جدیدی خواهیم داشت، جدید به معنای اینکه کوچه و کار و زندگی مان فرق خواهد کرد و به ریشه های خودمان برمی گردیم، چون معمولا ویژگی بزرگ ما ایرانی ها سادگی است، انتقال سریع یافته ها و دریافت هامان. هنر، دروغ جالبی است و هنرمندان بزرگ، دروغگوهای بزرگی هستند چرا که در مورد چیزی که نیست ولی آنها می خواهند باشد حرف می زنند. مدت هاست این دروغ را کسی نمی شنود زیرا برای گفتن یک دروغ احتیاج به ابزار و نشانه هایی است که آن را حقیقی کند، طبیعت این کمک را می کند. ما سال هاست از طبیعت دور شده ایم و دروغ هایمان لو رفته. حالا با خلق تحت تاثیر طبیعت می توان به مخاطب کمک کرد تا با چشم دیگری نگاه کند و دنیای دیگری به وجود بیاورد که جای زیباتر و دوستانه تری خواهد بود، جایی که تحمیل نمی کنیم و تحمیل نمی شویم و با ذات خود همراه می شویم. هنرمند، تنها تلنگر کوچکی به مردم می زند.