شاید آنچه «سیدباقر آیت الله زاده شیرازی» را از دیگران متمایز می کند نحوه مرگ وی باشد. او در حالی که در جمع همکاران، دانشجویان و دوستدارانش و در مراسمی که در تجلیل و بزرگداشت از او برپا شده بود حضور داشت پس از سخنرانی دچار حمله قلبی شد و پیش از رسیدن به بیمارستان درگذشت. این اقبال بلند که مرگی چنین باشکوه را در حلقه دوستان رقم زند، شاید بسیار نادر و کمیاب باشد. فردی که حضوری موثر و پررنگ در تمامی عرصه های حفاظت و مرمت داشت و پس از او تاکنون، دیگر هیچ کس نتوانسته چنین تاثیرگذاری و جامعیتی را در فضای میراث فرهنگی کشور تجربه کند. دکتر شیرازی در هر کسوتی همواره ردای کارشناسی را بر تن داشت و به دلیل اعتقاد عمیق نسبت به ماهیت کارشناسی میراث فرهنگی، حتی در پرمشغله ترین دوران مدیریتش، این مهم را فرو نگذارد. و در هر کجا که بود از دریچه یک کارشناس به ارزیابی موضوعات می پرداخت. خلا چنین نگاه تیزبین و دانش محور همراه با قدرت عمل در حوزه میراث فرهنگی اکنون بشدت حس می شود. سازمانی که رفته رفته ماهیت علمی و محتوامحور خود را به موقعیتی سیاسی و نمایشی داد و نگاه توسعه نگر را جایگزین اندیشه های حفاظتی کرد. شاید یکی از مهم ترین مسائل در مدیریت فرهنگی، پیوستگی و تداوم برنامه ریزی های صحیح و قابل اصلاح است که بتواند به حراست از ثروت های عظیم و ارزشمند این مرز و بوم منجر شود. الگوی حراست از میراث در دل آن نهفته است. سنت هایی نظیر وقف و مسائلی مانند آموزش های نسل به نسل و سینه به سینه بوده که یادگار نوآوری و نبوغ اجداد ما در هزاران سال پیش را به ما رسانده و اکنون نیز به روز رسانی و استفاده از این یادگار می تواند ما را به سرمنزل مقصود برساند. اکنون دهمین سالی است که چهره ماندگار حفاظت معماری ایران زمین از زندگی رخت بربسته، اما آثار وجودی اش آنچنان تنیده در فرهنگ و معماری این سرزمین است که هیچ گاه فراموش نخواهد شد.