«بیست ویک روز بعد» فیلم سر به زیر و بی ادعایی است که در میان همهمه بی محتوای فیلم های مبتذل و روشنفکرنما، همچون برکه ای زلال در میان کویر سوزان است. بویژه اینکه با فیلمی روبرو هستیم که اولین ساخته کارگردان آن محسوب می شود. به همین دلیل هم می توان این فیلم را پدیده امسال سینمای ایران دانست. فیلمی با ساختار و ضرباهنگی درست و ساده که از همان ابتدا، مخاطب را با داستان، فضا و آدم های درون فیلم، همراه می کند.

مهم ترین ویژگی «بیست و یک روز بعد» احیای دوباره سینمای دغدغه مند اجتماعی است. متاسفانه طی یک دهه اخیر، آثاری به عنوان سینمای اجتماعی به خورد مخاطب داده می شدند که روایتی اشتباهی و پر غرض از کژتابی های جامعه نشان می دادند. از آنجایی که این طیف از فیلم ها عمدتا برای جشنواره ها و نهاهای خارج از کشور تولید می شدند، تماشاگر داخلی نداشتند.