حضور حسین علیزاده به دوران طلایی موسیقی ایران بازمی گردد؛ دهه های 1350 تا 1370 و حساس ترین دوران موسیقی ایران. علیزاده عزیز نوازنده ای پر قدرت، باعاطفه و صاحب سبک موسیقی ایرانی است؛ هنرمندی که وجودش سرشار از ایده و ملودی های زیبایی است که در آثارش همچون «سواران دشت امید»، «حصار» و...که با یکدیگر همکاری داشته ایم، هویداست. حسین علیزاده ازهمان ابتدای فعالیتش نشان داد علاقه مند است قدم بلندتری نسبت به هنرمندان گذشته نظیر نورعلی خان برومند وعبدالله دوامی بردارد. اتفاقی که درکارهایش هم بخوبی به چشم می خورد، اما با نگاهی دقیق تر به تمامی آثار حسین علیزاده می بینیم که با وجود وفاداری به اصل، سنت و نشان هایی از ردیف های موسیقی ایرانی، حرکت هایی نو نیز دراکثریت کارهایش مشهود است. این هنرمند بزرگ همچنین توانسته درعرصه موسیقی فیلم نیز بسیار توانمند ظاهر شود. فیلم هایی چون«زیر تیغ» که به زیبایی افکت های موسیقی در آن پرداخته شده است و موسیقی به همراه تصویر شنیده می شود. البته ناگفته نماند در برخی از آثارش هم با ارکستر زهی کار کرده که بسیار موفق بوده است. و اما «نینوا»؛ آلبومی به آهنگسازی او که یکی از آثار بسیاردرخشان بعد ازانقلاب است. این اثر نشان می دهد درون علیزاده سرشار از شور بوده و تک تک سلول های بدنش پر از ناگفته هاست اما این شوروشوق، پیشرفت و قدم هایی که حسین علیزاده در موسیقی برداشته هیچ گاه مانع ازآن نشده که او ازموسیقی سنتی ما عدول کند؛ بلکه همواره دستمایه آثارش بوده و قطعا این امر بی تاثیر از همنشینی و بهره بردن در محضر استادانی همچون نورعلی خان برومند، عبدالله دوامی، داریوش صفوت و دوستانی چون محمد رضا لطفی، پرویز مشکاتیان و کامکارها نیست. بسیار خوشحالم که علیزاده مانند دوران جوانی همچنان می درخشد و موسیقی ایران را گلباران می کند.