«از روزگاری که خود را یافتم، خویشتن را در مسیری دیدم ناآشنا که افقی ناپیدا داشت. جذبه بی بدیل آن مرا مجذوب می کرد و مرا به ماورای ناشناخته اش فرامی خواند. این چشم انداز، بارقه شوقی وصف ناپذیر را در من برانگیخت که شیفتگی اش هنوز ادامه دارد. تئاتر، این اقیانوس پهناور و بی کرانه، این وادی بی همتای هنر که یک عمر تو را آنچنان سرگردان می کند که همچون کرمی در پیله خود می پیچی و سرانجام یا آن قدر دگرگون و آزاد می شوی که هرقدر در سیطره لایتناهی آن سیر کنی به جایی نمی رسی و یا برای همیشه در آن وادی به دنبال چیزی که نمی دانی چیست می گردی و می گردی...» این بخشی از متن ابتدایی عباس جوانمرد است برای کتابش، «دیدار با خویش»، که به تازگی توسط نشر نو منتشر شده است.