دستی من را از عمق شب خسته بیرون می کشد و خواب نیمه شب را بر من حرام. چیزی در من عادی نیست. بیدار می شوم. هوشیاری ام کامل نیست و بینایی ام در سیاهی، چیزی جز شناخته های قبلی را به یاد نمی آورد. درد در دلم می پیچد. این درد جدید و غریب است. خودم را با ناتوانی و سرعت به حمام می رسانم. خانه پاک تر از ریخته شدن قطره آبی بر فرش هاست. چیزی نمی فهمم جز سردی کاشی ها. هیچ اختیاری بر جسمم ندارم؛ دست، پا و همه عضلاتم. انگار این بار شوخی نیست! نمی دانم کجای زمان و زمین رها شده ام. ترسیده ام. توان بلندشدن را ندارم. آری! آخرین تزریق کمتر از 12 ساعت پیش بوده است. زانوهایم تاب وزنم را ندارند. رها می شوم در بستر