«یه جورایی یکی بود یکی نبود. نه اینکه اون یکی اصلا نباشه، اون هم بود، ولی با کوچه علی چپ بیشتر حال می کرد. یعنی دوست داشت بیشتر نباشه، تا اینکه باشه و خودش رو قصه بکنه، بشه مچل یه مشت بچه مچه که دماغ شون هم آویزون و سخت دلتنگ ننه ان که براشون قصه بگه و... اصلا من رو سننه، یکی بود، یکی حال نمی کرد باشه، اونی هم که بود همچی صاف سرجاش سیخیده بود و کلید کرده بود که باشه، خلاصه فازش فاز بودن بود دیگه. اونی بود که یه جورایی می گن اسمش پینوکیو بود. می گن، خیلی هم نبایستی جدی بگیری... همه چیز از وقتی شروع می شه که پینوکیو تصمیم می گیره یه جورایی دیگه یه عروسک چوبی نباشه: حالا این داستان از کجا آب می