گروه زندگی - گاهی اوقات چند جمله و حتی یک تک جمله کافی ست تا پی ببرید طرف مقابل تان کیست و چیست؟ جملاتی که نشانی می دهند و نشان از شیوه تفکر گوینده دارند. کاری به لفاظی نداریم که برخی در آن استادند و فقط حرف می زنند و حرف و عمل شان دو چیز کاملا مجزا و حتی نقیض یکدیگرند؛ آنهایی که «سخن» برای شان چیزی جز لقلقه کلام نیست و خوب بلدند بازی کنند و کلمات را به بازی بگیرند. مدنظرمان نه این پرگویان بازیگر، بلکه کسانی هستند که کم و گزیده و پرمغز سخن می گویند و از آن گذشته، سخن و عمل شان حجت همدیگرند. آدم هایی که اهل هیاهو نیستند و از خوشامد زمانه برای خود سکویی برای پرتاب نمی سازند و نمی پرند و موج سواری نمی کنند و یک نمی کنند تا هزار بگویند و تازه هزار کرده خود را یک بار هم به زبان نمی آورند! فرزندی چون مریم میرزاخانی، به نوعی ما را یاد آن بیت فردوسی می اندازد که«تو اول بگو با کیان زیستی/ من آنگه بگویم که تو کیستی»؛ سخن صرفا بر سر دانش مریم نیست، که قصه علاوه بر دانش او، بر سر شخصیت روشن بین و نگاه عمیقش به دنیاست.پروردن فرزندی چون مریم، بی گمان و بی هیچ تردیدی همان عیار عمل پدری است که بعد از مرگ فرزندش به ندرت چیزی گفت، اما همان ندرت گفتارش، به قول شاملو«ندرتی بود بهت انگیز» که نشان می داد آن فرزند از این پدر_و حتما مادری گرامی_ برآمده است. مردی که از قیل و قال برپا شده در پیرامون دردانه اش، نه برای خود پل ساخت و نه توبره ای دوخت.