نفس این قضیه که جوایزی را در حوزه های تخصصی داشته باشیم، خوب است و این که علاقه مندان به جای سردرگمی در حوزه های مختلف جشنواره های گوناگون، بتوانند کتاب های برتر هر حوزه را از طریق جشنواره های تخصصی دنبال کنند و اگر علاقه مند به پژوهش و مطالعه در زمینه های مختلف هستند از ثمرات آن بهره ببرند. به همین دلیل هم جایزه دعبل که به صورت تخصصی در حوزه عاشورایی کار می کند، اگر چه دو دوره قدمت دارد و نیاز دارد بیشتر فعالیت کند تا جا بیفتد، اما از این نظر می تواند برای مخاطبان حوزه عاشورایی فرصت مغتنمی باشد.

اما درباره این که چقدر تولیدات این جشنواره می تواند خوراک مداحان و نوحه خوانان را تامین می کند، باید به این نکته توجه داشت که حوزه شعر به معنای نوحه ای در این جشنواره فقط مورد توجه نیست، بلکه شعر به معنای عامش مورد توجه قرار می گیرد.

جشنواره ها، میوه چینان آخر فصل هستند و خودشان چیزی تولید نمی کنند که درباره تولیداتشان و خوراک محتوایی جشنواره ها حرف بزنیم. جشنواره ها کتاب های حوزه مربوط به خود را رصد و تلاش می کنند با ساز و کار داوری خود، نمونه های برتر را به مخاطب معرفی کنند. در درازمدت هر جشنواره ای باید به این سمت برود و کارش به این نتیجه بینجامد که به دلیل پرداختن به حوزه ای خاص و انگشت گذاشتن روی نقاط قوت آن حوزه و همچنین آسیب شناسی نقاط ضعف، آرام آرام علاقه مندان حوزه فرهنگ و ادبیات و پژوهش امیدوار شوند کسی کار آنها را می بیند و قدر آنها را می داند و آثارشان مورد توجه قرار می گیرد. این می تواند نتیجه یک جشنواره بعد از چند دوره برگزاری باشد. امیدوارم جشنواره دعبل هم کم کم به این سو برود.

این برای پدیدآورندگان کتاب های مورد نظر خوب است که یک ارزیابی از کارشان به دست بیاورند تا ببینند کتابی که تدوین یا تالیف یا تصحیح کردند، در چه جایگاهی از دید داوران قرار دارد و آیا از کتاب هایی بوده که در ریزش اولیه حذف شده یا به دور بعد راه یافته یا جزو آثار تقدیری و برگزیده بوده است. خود این امر، وزن پدیدآورنده را هم نشان می دهد و این به نظرم موضوع کمی نیست.