جایزه نوید محمدزاده را در بوق کنید. همه جا عکسش را بزنید. بارها درباره اش مطلب بنویسید.این جایزه مهم است. همسنگ اسکار نخست فرهادی. برابر با کن کیارستمی در سال 76 شاید هم مثل رفتن ایران به جام جهانی در 8 آذر 76 در ملبورن استرالیا. وجه مشترک همه این اتفاقات برخاستن ققنوس وار از آتش نا امیدی است. همان آتشی که سال هاست به جان جوانان ایلامی افتاده. اینکه چرا ایلام رتبه اول خودکشی ایران را دارد جای بحث نیست. بحث این است که جایزه محمدزاده نه مسکن درد جوانان و نوجوانان ایلامی که داروی معجزه آسای زندگی و آینده آنان است. جنگ، جغرافیای زندگی شهرهای مرز نشین بخصوص ایلامی ها را دگرگون کرد. خیلی چیزها را با خود برد اما هیچ کدام شان قدر و قیمتی به اندازه «اعتماد به نفس» نداشت. فقدان اعتماد به نفس در کنار بی اعتنایی ماشین سازندگی به مناطق جنگ زده، بی اعتنایی به آثار روحی و روانی جنگ عواملی شدند که جوانان کرمانشاهی را به دام اعتیاد، جوانان ایلامی را به ورطه انتحار کشاند. کرمانشاهی ها در نبردی نابرابر همچنان درستیز با اعتیادند و پیروزی هایی هم به دست آورده اند اما ایلامی ها...

حالا همه نوجوانان و جوانان ایلامی می توانند سرشان را بالا بگیرند. سرمشقی دارند که تا آخر عمرشان می توانند دفتر زندگی را از رویش بنویسند. جایزه محمدزاده روح زندگی را در کالبد ایلامی ها می دمد. خون شادی را به رگ های یخ زده شان سرازیر می کند. جایزه محمدزاده نوری است که راه را از بیراهه تمییز می دهد. منتظر سونامی هنرمندان ایلامی بعد از جایزه نوید محمدزاده باشید. این جایزه زلزله ای است که ایلامی ها را تکان خواهد داد. باشد از این پس برای پیروزی جوانان ایلامی هلپرگه کنیم و چوپی بکشیم.