نخستین مطلبی که همواره پس از دیدن هر تصویری به ذهن انسان متبادر می شود، داستان عکس است. بویژه هنگامی که جنبه های عاطفی عکس، مخاطب را متاثر می کند. شاید یکی از سویه های مثبت به نمایش گذاشتن این نوع عکس ها، اقدامی است که پس از مشاهده عکس از طرف گروه های مختلف مردمی صورت می گیرد؛ به دیگر سخن، ما به نوعی مجبور هستیم که عکس را نگاه کنیم تا حرکتی برای متوقف کردن آن جریان دهشتناک انجام دهیم. اما برای عکسی که سال ها از قساوت و وحشیگری آن گذشته است، چه می شود کرد؟ نمونه این تصاویر را می توان در نمایشگاه و بعدها کتابی با نام بی پناه (without sanctuary – 2000) دید. در این کتاب، عکس هایی از اعدام های بی