از پشت پلاستیک محو به قطره های باران بی موقع تابستانی نگاه می کنم. راه طولانی بود و من، خسته و امیدوار به خانه ای گرم، تاب نشستن بر سرمای زمین را در روزهای پایانی شهریور ندارم. حیاط گل شده است و بازی بچه ها نیمه تمام مانده. مریم به جای در اتاق، پلاستیک نصب کرده است و مشغول تهیه چای شده. به قاب عکس همسرش نگاه می کنم. یک سال از مرگ او گذشته است. یک شب به خانه برنگشت و مریم وقتی خبر تصادف و جسم نیمه جان او را شنید، سکته کرد. در کوچه نشانی برای فاضلاب نگذاشته بودند و محسن با موتور به بلوک های سیمانی اطراف چاه برخورد کرد، ضربه مغزی شد و به کما رفت. مریم دیگر نتوانست سوزن خیاطی را دست بگیرد و کمک