اجرای کنسرت/نمایش «سی» توسط همایون شجریان، سهراب پورناظری و اصغر دشتی در محوطه کاخ سعدآباد، روزها و هفته های پایانی تابستان 96 را برای بسیاری هنردوستان ایرانی، خاطره ساز کرده است. تجربه شنیدن صدای خوب صدابرداری شده در فضای باز، مشاهده تلفیقی از جنس اپرا، تماشای وسعت و عظمت صحنه ای با چندین متر ارتفاع و عمق و تصویر در تصویر و... البته هوش ربایی آوای همایون شجریان، همه برای تماشاگر سرشار از طراوت است. با این اوصاف، سهل است که نخستین واکنش بسیاری بر اثر همین شگفت زدگی، به ستایش محض بینجامد و درست مکث نکردن بر روند و اجزای اجرا، عملا «سی» را از قرار گرفتن در بوته نقد، محروم کند. این یادداشت کوتاه