شاید نوخواهی صفت ابنای بشر باشد: همه ما خانه نو، لباس نو، اسباب و اثاث نو را دوست داریم لیکن عمر این نو بودن کوتاه است: لباس های مان را پیش از به تن کردن، اسباب و لوازم مان را در همان چند ماه اول و حتی خانه های مان را حداکثر پنج سال نو می شمریم. همه اینها به محض احساس کهنگی، برای مان ملال آور می شود و به فکر تخریب و تعویض می افتیم. کهنه ها را همچون زباله دور می ریزیم: چون کهنه مستعمل شده، یعنی به دردی نمی خورد. به این ترتیب با سرعت زیادی مشغول تولید زباله ایم. تقصیری هم نداریم: یک سده ای است که غالب آنچه تولید شده از ابتدا کهنه و در معرض تبدیل شدن به زباله بوده است. اما از آنجاکه معیار ارزش