آرشیو چهار‌شنبه ۲۲‌شهریور ۱۳۹۶، شماره ۴۹۲۱
فرهنگ و هنر
۱۷
یادداشت

جاده های جان ستان و بی حساب

محمد ثابت ایمان ( نویسنده و پژوهشگر)

هنوز داغ حادثه تلخی که برای دانش آموزان در داراب افتاده، کهنه نشده بود که دیروز جان باختن 11 نفر از هموطنانمان بر اثر سقوط اتوبوس مسافربری به دره جاجرود خبرساز شد.

براساس اطلاعات سازمان بهداشت جهانی در میان عواملی که به مرگ و میر انسان ها می انجامد، حوادث جاده ای و سوانح رانندگی مقام یازدهم را دارد و روزانه به طور متوسط 3000 نفر در سراسر جهان بر اثر این گونه حوادث جان خود را از دست می دهند، این در حالی است که در ایران تلفات جاده ای، دومین عامل مرگ و میر شهروندان است.

گرچه تلفات نیروی انسانی بدترین پیامد هر تصادف است، اما باید اذعان کرد کوچک ترین آمار در خسارات سوانح رانندگی مربوط به کشته شدگان است و براساس برآوردها، حدود دو میلیون مصدوم، 90 هزار معلول دائمی و بیش از 6000 میلیارد تومان خسارت مالی، محصول تصادفات جاده ای در هر سال است که البته باید به این آمار ناقص، سهم مهم و قابل تامل ویرانی روح و روان خانواده های ایرانی را بیفزاییم؛ خانواده هایی که آرامش خود را در جاده های منتهی به ناامنی گم می کنند.

این درحالی است که در بسیاری از جاده های کشور حداقل های استاندارد نیز رعایت نمی شود به عنوان مثال، می توان به وجود سه تا پنج متر پهنه شنی به طول چند کیلومتر در وسط جاده که هر لحظه ممکن است رانندگان را به کام حادثه فرو ببرد اشاراه کرد یا از کار گذاشتن بلوک سیمانی بدون توجه به علائم هشداردهنده نوشت که سبب تشدید حوادث می شود.

ما سال هاست که مدام افتتاح می کنیم بدون آ ن که حواشی متن را برای سلامت امروز و فردای مردم اصلاح کرده باشیم، اصلا نگاه کردن و تنظیم و نگهداشت احسن را یاد نگرفته ایم و کاهش خطر را نمی دانیم.

چندی پیش از دوستی که برای جلسه ای به یکی از شهرهای اطراف می رفت، پرسیدم تو به فلان شهر چکار داری؟ گفت می روم از بین چند نفر، مسئول دفتر شهردار انتخاب کنم تا از خودمان باشد! نگاه حزبی صرف به تصدی حوزه های خدمت به مردم، بزرگ ترین آفت برای شایسته سالاری است.