پیراهن صورتی کوتاهش را روی پاهای لطیف و کوچکش می کشم. به خودم می چسبانمش و لبخند به رخسار درخواب غلتیده او می فشانم. انگشتان کشیده و کوچک او را می بوسم و آرام از روی صندلی بلند می شوم. اتاق های خانه تودرتو، بزرگ و پر از نورند. عطر غذا در فضا پیچیده است. به طرف آشپزخانه می روم. ناخودآگاه به چارچوب در می خورم؛ «زیر پاهایم انگار خالی می شوند». صدای مطهره در سرم می پیچد و نوزاد در هوا می رقصد. روی سرامیک سفید و کرم آشپزخانه، پاهایم می لغزند. جاذبه چند برابر می شود و نوزاد با شدت و فریاد گریه به زمین می خورد. پیراهنش دیگر سرخ شده است، به رنگ خون. سرم را از روی صفحه نم ناک بلند و صورت خیسم را در دستانم